Pesado, 3 – 6 juli

’s Ochtends om tien uur vertrek ik met de trein via Faro naar Lagos, waarvanuit ik met de bus naar Aljezur ga. Een klein half uur, na mijn aankomst, wordt ik opgepikt door Richard, de eigenaar (en Engelsman) van de plek waar ik de komende tijd ga Wwoofen. We zitten even bij de plaatselijke supermarkt om internet te checken (is er niet op de boerderij) en rijden dan, in zijn lelijke Smart, naar de vallei (pesado). Via een stijl, smal en onwijs hobbelig pad belanden we uiteindelijk op de plek. OMG, zóoo gaaf! Vanuit het ‘farm house’ kijk je uit over een hele ‘valley’ die van hem is! Terwijl je naar beneden loopt, passeer je vijgenbomen, sinaasappelbomen, appelbomen en perenbomen. Over een bruggetje, via een bamboe bos, kom je dan uiteindelijk bij het eerste gastenverblijf: The Tree House. Een ontzettend schattig huisje aan een riviertje. Helemaal voor jou alleen; geen ander leven (op wat kippen na) te bekennen. Loop je verder, dan ontdek je ook een yurt. Grenzend aan een plateau met stoelen om in te relaxen, een bank en een hangstoel. Wauw! Zo’n gave plek. Ideeën over wat er allemaal met deze plek te doen valt, stromen mijn hoofd binnen. Van een tweede verdieping in de slaapkamer & een crème kleurige bank in plaats van zwarte in de boerderij en een sofa en kledingkast in de yurt tot een kabelbaan door de vallei, een ontbijt-langsbreng-service en het aanbieden van Engelse taalcursussen hier (hij was hiervoor docent Engels en geeft nog steeds graag les). Mijn fantasie laat de vrije loop en meteen weet ik ook dat ik in de toekomst me ontzettend graag op een project als deze zou willen storten. Niet het onkruid wieden en opbouwen van de hele plek in het begin, maar het mooier maken, inrichten en de ‘finishing touch’ op het eind. Wauw, ik ben zó blij hier gekomen te zijn; dit is zó leuk! En nu hopen dat ’t werk ook meevalt. ’s Avonds met Richard nog gebrainstormd over van alles en nog wat: de breakfast-service, een restaurant in de boom, een camping en cabines voor de gasten. O, wat zou ik al deze plannen graag realiseren en van deze plek een geweldig oord maken!

The Tree House

De volgende ochtend doe ik vrij weinig: om 10 uur eruit, 11 tot 2 de Tree House fertig machen voor de volgende gast en om half vier met Charles (de andere Wwoofer) hitchhiken naar Aljezur voor internet. Hij vertelt me dat hij hier was gekomen om groenten met Richard te verkopen, maar er bij aankomst helemaal geen groenten bleken te zijn. Alles was volgegroeid met onkruid en Richard deed er niets aan. En om eerlijk te zijn: zo’n gevoel had ik ook al. Ik schonk er niet echt veel aandacht aan, opdat ik hier gewoon een leuke tijd zou hebben. Maar door Charles wordt het “negatieve” gevoel versterkt. Richard lijkt niet veel om deze plek te geven. The Tree House & Yurt zijn geweldige plekken, áls ze er 1 à 2 jaar zouden staan. Als je echter bedenkt dat het zo al 7 jaar is, verbaas je je erover, dat er nog geen andere dingen in de yurt staan naast een bed, er geen ontbijtservice o.i.d. is en er geen meer accommodaties zijn (zijn stuk grond is enorm en een camping en cabines zouden er makkelijk passen). Hij doet gewoon niets met deze plek. Hij geniet er niet van de gasten een fijn verblijf te geven. Hij is laks. Volgens mij doet hij alleen ’t broodnodige; als ik vrijdag help The Tree House in orde te maken en zondag de Yurt, is het eerste wat ik doe: spinnenwebben wehalen. Vervolgens maak ik de spiegels schoon, vervang ik waxine lichtjes, attendeer ik hem erop een lampje en stuk zeil te vervangen (zijn excuus: ‘Ik ben geen hotel’, mijn argument: ‘Zo kun je het niet aan gasten “verkopen” ‘), leg ik bloemen neer en bouw ik een kartonnen “constructie” om energie kastjes heen. En dan te bedenken dat hij zulke simpele handelingen de laatste jaren niet gedaan heeft…

Zaterdagochtend ga ik met Charles naar de markt: disappointing. Overal dezelfde producten (en niet echt veel keus) en totaal niet gezellig; wel spotgoedkoop. Ik koop een paar dingen en de rest in de supermarkt; terug naar de boerderij lift ik. ’s Middags doe ik vrij weinig: de was, teken wat en wieden tussen 5 en 7 in de groententuin. Dat is het voordeel van deze man: ik kan uitslapen en voel geen werkdruk. ’s Avonds gaan we naar het huis van een Nederlandse vriend van hem om voetbal te kijken met nog wat Nederlandse vrienden: leuk! Allemaal lekker eten (hadden we niet op gerekend, dus van te voren al wat gegeten). Met een buik als zijnde zwanger van een drieling en een gevoel van helemaal naar de klote en los te willen gaan, keer ik met Richard terug naar the farm. Ja, op zo’n moment mis je het wel even niet in de “grote stad” te zijn voor een ‘totally wicked night out’. Want zó, wat een wedstrijd. Spanning, teleurstelling, verbazing, ontsteltnis, verveling en uiteindelijk, na 140 minuten, euforie! Huppakee, op naar de semi finals! Hopelijk schopt Nederland het tot dé finale, dan probeer ik ervoor te zorgen dat ik in Albufeira of zo zit, zodat ik lekker los kan gaan daar als we winnen! (Overal op voorbereid zijn 😉 ) Anyway, maar slapen nu als er toch niets anders op zit. Hoezee, Krul!