Estoi, Faro, Loulé & Faro, 14-17 juli

In Estoi word ik om kwart voor tien ‘s avonds met een knuffel door Stu(art) ontvangen en
naar het hostel gebracht. Bij aankomst geeft hij me een kleine rondleiding voor ik het
bed in mijn kamertje van 5 à 6 m2 in duik. Met 30 graden stap ik de volgende ochtend om
kwart over tien m’n bed uit: tijd voor ontbijt. Eindelijk normaal, lekker, bruin, gesneden brood, fruit,
yoghurtje en melk met müesli. Een lekker dagje luieren staat op het programma vandaag: een
hele middag lang lig ik in ‘the theatre of dreams’ in een hangmat met m’n laptop. Verder doe ik
nog wat exercises, maak ik een tekening af en zet ik om acht uur de pannen op het vuur. Nadat ik
heb gegeten zet Stu de film ‘Cannabis Kid’ aan en liggen hij, zijn vrouw Owl, Odette de vrijwilliger
en ik ieder in een hangmat de film te kijken. Morgen hoop ik dat er meer gasten zijn, zodat
ik met iemand een bordspelletje kan spelen, kan tafeltennissen of darten; zou leuk zijn!

Woensdagochtend heb ik helemaal geen zin om, volgens oorspronkelijk plan, naar
Loulé & Querenca te gaan. Daar baal ik een beetje van, omdat ik een gratis lift kan krijgen,
maar goed: beter luister ik naar m’n gevoel! Dat betekent een uurtje in de hangmat luieren en
vervolgens op de fiets naar Estoi om van daaruit met de bus naar Faro te gaan. Veel verwacht ik
niet van de stad, omdat mensen verbaasd waren dat ik erheen ging, máár het oude centrum
schijnt best mooi te zijn. En dat is het! Het heeft wat weg van Olhão (wat niet heel gek is,
aangezien het 10 km verderop ligt), alleen is het meer uitgespreid, minder vervallen en heeft het
ook een wat “commerciëler” gedeelte met restaurantjes en een heleboel winkels (zelfs een Zara
en Pull&Bear) zonder een opgehoopte plek van lelijke (toeristen)shops. Veel Nederlanders hier
trouwens. Niet écht de moeite om deze stad te bezoeken, maar ik denk wel een betere uitvalbasis
voor de prachtige eilanden Farol & Culatra dan Olhão. Vervolgens (poging tot) langs ‘t water
gelopen, maar niet echt bereikbaar en volplastic afval. Onderweg passeerde ik een oude,
kunstzinnige loods: ‘Fabrica dos Sensationes’. Drankje gedronken en met lui daar gepraat. Zo’n
plek zou ónwijs populair in Amsterdam zijn; hier is het echter de enige en nog heel pril, maar in
ontwikkeling. Half zeven pak ik de bus terug naar het Eco Hostel boven Estoi om daar even te
niksen in de hangmat (wanneer een gekko denkt dat het grappig is op mijn wang te poepen), te
eten en later op de avond te darten met Odette & Owl (geen nieuwe gasten helaas). 

Donderdag rijd ik begin de middag met Owl & Odette mee naar Estoi waarvanuit ik de
bus naar Faro pak. Daar boek ik een nacht in het FaroWay Hostel midden in het centrum.
Ik wilde een rustig hostel en deze is, net als die in Olhão, net nieuw en nog niet zo bekend;
lekker chill. Een uurtje later vertrek ik naar Loulé. Ik wilde óntzettend graag naar Querenca en
het “natuurgebied’ ‘Fonte Benemole’ met watervallen vlakbij, maar daar is het helaas te laat voor…
Dus loop ik rond in Loulé, wat nogal tegenvalt: er is niets te zien. Half zeven ga ik terug met de
bus naar Faro om daar te chillen op het onwijs grote en relaxete dakterras. Eerst lijkt het erop dat
er geen leuke mensen voor de avond zijn, terwijl ik wel zin heb in een gezellig avondje (zonder
uitgaan). Zin word gemaakt door de muziek die ik buiten hoor, vanwege het “motor festival” dat
hier de komende dagen plaatsvindt. Om een uur of negen loop ik op het terras echter tegen drie
leuke boys aan: vrienden van George, de owner van het hostel. Tien jaar ouder, maar ik kan het
ontzettend goed met ze vinden! Het voelt een beetje als een keer dat ik alleen in Amsterdam
uitging en zeven (?) leuke gasten ontmoette, ook tien jaar ouder. Super relaxed: zij willen
niet meer van mij; ik niet van hen, we begrijpen elkaar, kunnen met elkaar lachen, praten,
drinken, dansen: gewoon heel gezellig! Ik ben onwijs moe, maar ga toch nog ff met ze
mee de stad in voor een drankje. Dat drankje (een hele grote cocktail overigens) voel ik al gauw
door de moeheid en hitte. Ook zij hebben geen energie voor tien meer, dus maken we er geen
latertje van.

Sevilla, 18-22 juli

The next morning word ik alweer vroeg gewekt. Ook in dit hostel is alles open en de
kamers hebben niet eens deuren; je kunt dus alles en iedereen horen. Daarnaast is het
ontbijt ontzettend karig: ‘How does it work?’ vraag ik als ik de keuken binnenloop, ik zie
namelijk nergens ontbijt staan. Het brood (wat overigens heerlijk is) staat op het aanrecht
gepresenteerd in een plastic zak en voor de rest is er niet veel meer. Na het ontbijten
volgt het tas inpakken, want verrassend genoeg, wél leuk is: door het raam hoor ik
straatmuzikanten prachtige muziek spelen! 🙂 Ik droom van een appartementje later in mooie,
Spaanse stad. Op mijn balkonnetje kijk ik uit over een prachtige straat vol leven en hoor ik de
straatmuzikanten op hun instrumenten spelen. Helaas kan ik hier niet al te lang van genieten, want
ik heb een trein te halen waarvoor ik (natuurlijk) 0 speling heb, dus vertrek ik half rennend naar het station,
waar ik wederom hijgend en met een knalrode kop arriveer. Deze keer staat de trein er
echter nog niet en moet ik zelfs nog een kwartier wachten (wat ik eigenlijk ook wel verwacht
had:
het zuiden hier, hè…). De trein brengt me naar Tavira en vanuit Tavira rijdt ik mee met Vasco en
zijn vriend (via BlaBla Car), en even later nog twee mensen, naar Sevilla. Prima reis; voor 8 euries
word ik afgezet op Plaza de Armas. Het hostel is een kwartiertje lopen en ligt in de wijk ‘Triana’.
Ziet er mooi uit en aardige mensen, maar de slaapkamer is echt verschrikkelijk: klein, donker en kil: een plek waar je zo gauw mogelijk weer weg wilt zijn.
De middag relax ik in de hangmat, kijk ik rond in de stad, drink ik een milkshake voor €4,54 (!) (15% servicekosten, omdat ze twee meter naar het terras moeten lopen…), doe ik boodschapjes
om ‘s avonds een heerlijke salade en pasta te koken en is er tussen negen en elf gratis Sangria!
Na elven nog even vertoeven in de jacuzzi en
daarna naar bed. En dan begint het… Ik lig naast een dikke, oude vent die óntzettend hard snurkt;
zelfs met oordoppen in hoor ik hem nog. Ik ben zó moe en slaap na anderhalf uur nog niet, dat ik
na lang twijfelen toch maar besluit naar de receptie te gaan om te vragen of er nog een andere
kamer is… Guess what? Upgrade naar andere zes persoons kamer met badkamer ensuite, midden
in de nacht; voor mij alleen! Deze kamer voelt zó veel beter. Ik ben ontzettend blij, heel aardig
van
ze. De volgende ochtend moet ik helaas terug naar m’n oude stekkie (waar de man gelukkig wel
vertrokken is), omdat de rest volgeboekt is. Om 1 uur ga ik de stad in, richting Santa Cruz: een
joodse wijk. Sevilla is echt een prachtige stad en ónwijs groot. Alleen het historische centrum
zou al een stad opzich kunnen zijn. Ik heb ontzettend geluk: het is slechts 25 graden als ik de
stad verken; twee dagen geleden was het nog 43 (!) graden. Straatmuzikanten spelen mooie
muziek, paarden met koetsen draven voorbij, overal palmbomen en er hangt een heerlijke,
relaxete sfeer. Het is
natuurlijk erg toeristisch, maar doordat het zo groot is, zie je nergens massa’s. If you read
this Myrna: mijn moeder vertelde eens dat Dana zich aangetrokken tot Spanje voelde. Ik kan je
zeggen: ik denk dat ze hier super goed zou passen! De sfeer, de prachtige gebouwen, het Spaanse
temperament en de flamenco… Ooit komt er een dag dat zij hier rondloopt 🙂 

Om drie uur heb ik afgesproken voor de Alcazar (het Koninklijk Paleis van Sevilla met
tuinen rondom, beïnvloed door onder andere de Moren en de renaissance) met een meisje van
het hostel. Niet echt mijn type, maar het is wel leuk dat we samen gaan. De Alcazar “prikkelt” me
niet echt, maar het is mooi en gezellig. Na de Alcazar loop ik zelf nog wat rond in de stad, op zoek
naar een plek om een Milka reep te kopen en in een parkje te chillen, wat beide uiteindelijk lukt 🙂

Eenmaal terug ben ik hélemaal op en besluit ik me even terug te trekken in m’n kamer voor wat rust Twee nieuwe, oude mannen bedenken echter dat het een goed idee is, op hetzelfde moment dat
ik wil slapen, hun bedden (waarvan éen boven mij) op te maken. Ik baal flink, want wil
vanavond uit:
het is zo frustrerend dat mijn lichaam zoveel rust vraagt… Tien uur sta ik toch maar op om te koken en op het dakterras Sangria met de anderen te drinken. Een groepje van zeven, leuke Franse
meiden waar ik eerst mee uit zou gaan vanavond, gaat toch niet. Da’s balen, maar gelukkig vind
ik
drie andere Franse meiden (ja, het hostel zit vol met Fransen dit keer). Ze lijken me een beetje
“zoet en kinderachtig, maar na een tijdje kletsen blijkt dat ze ook ontzettend van reggaeton houden
lijkt het erop dat dit weleens een leuk avondje uit kan worden. Half twee lopen we de stad in
richting Bilindo: een oplucht discotheek in park Maria Luisa die alleen in de zomer geopend is. Bij
aankomst horen we de lekkere reggaeton beat bij de buren de speakers uitkomen, dus besluiten
we daar heen te gaan. ‘Cuántos años tienes?’ (Hoe oud zijn jullie?) ‘Todos diecinueve,’ antwoord Clementine (allemaal negentien), éen van
de Franse meiden (bijna alle reizigers in Spanje die ik tot nu toe ben tegenkomen, spreken
Spaans… Maar goed, die twee zinnetjes kon ik nog wel verstaan, haha). Aiii, dat lijkt een
verkeerde zet te
zijn geweest: de man loopt weg voor overleg. Na 5 tot 10 minuten mogen we dan toch naar
binnen; 5 euro entree inclusief consumptie (waarvoor we ieder een drankje t.w.v. 6 euro
bestellen). De
Spanjaarden zijn all dressed up; geen gympie te zien. Op tafeltjes staan waterpijpen, dames
dansen achter de bar en onder palmbomen bevindt zich de dansvloer. Het eerste wat we doen, is
de dansvloer op! Zodra we de muziek horen, beginnen onze voeten te jeuken om te
dansen! Eindelijk mensen die ook van reggaeton houden en lekker losgaan: heerlijk! In het begin
ben ik nog moe en 100% nuchter, waardoor het ff duurt lekker los te komen. Maar naarmate de
avond vordert, kom ik er steeds meer in… Totdat de Francaises om vijf uur naar huis willen,
waarna ik na wat twijfelen besluit dan toch maar alleen te blijven: ik wil alles uit deze avond halen! Surprise, surprise: ik maak wat leuk contact met Spanjaarden en ben trots als ik een soort van conversatie met ze
weet te voeren met mijn gebrekkige Spaans en hun gebrekkige Engels. Tussendoor loop ik de
dansvloer op om alle Spanjaarden gek te maken met mijn moves. Samen met hen losgaan lijkt
helaas geen optie: zodra je antwoordt op hun signalen, willen ze alleen nog maar tegen je aan
schuren en
dansen en ten slotte (waarschijnlijk) de bosjes induiken. Daar heb ik geen zin in, dus dans ik
vooral alleen. Maar ja, het is heerlijke muziek, dus ik ga alsnog lekker los! Zeven uur is het hele
partijtje afgelopen en loop ik terug, in het alweer bijna lichte Sevilla, naar het hostel waar de
eersten alweer uit bed zijn om te ontbijten. Het was een mooie nacht!

De volgende ochtend moet ik er na slechts 3 uurtje slaap alweer uit om op tijd uit te
checken. Na de checkout blijf ik nog wat in het hotel hangen en om drie uur vertrek ik
naar mijn nieuwe hostel: TOC hostel. Ik wilde graag langer blijven, maar niet in die
vreselijk kamer, dus klop ik aan bij dit hostel. Jezus, het is echt of ik in een VIP hotel ben
beland! Liften, ruimte voor 120 gasten, suites, vingerprint om je kamer binnen te
komen… Het heeft eigenlijk niets weg van een hostel, maar is precies wat ik nodig
had: een rustige kamer voor mezelf (hotel is er slechts twee maanden en maar voor
40%
bezet) en een half “afgeschermd” bed (ideaal: ik houd van “holletjes” haha). Ik merk
hier wel direct dat het door de grote en meer “hotel sfeer” moeilijk is contact met
anderen te maken en je totaal
niet het idee hebt dat je in Sevilla zit, ondanks dat het om de hoek van de Alcazar en
het
Kathedraal zit. Half drie heb ik met de Franse party meiden afgesproken voor het
kathedraal. Ik snap eigenlijk niet waarom ik dit doe, want ik vind kerken etc. nooit echt
interessant van binnen, maar het leek me leuk om met hen mee te gaan. Clementine weet
met haar Spaanse taalkennis me naar binnen te smokkelen als zijnde student in Parijs
(wat de helft aan kosten scheelt). Eenmaal binnen ben ik enorm verrast. Het is echt
immens groot en onwijs mooi. Ik neem tijd om alle details op me in te later werken en te
genieten van de grote, ruimte en rust. Vooral de kamertjes ergens aan de zijkant vind ik
prachtig. Een hele “serene” sfeer of zo. Ik ben blij dat ik met de girls ben mee gegaan,
want het was absoluut de moeite waard! Na het kathedraal is het alweer zes uur en ga ik
terug naar het hostel om dit verslag te schrijven en even te ontspannen. Later in de
avond besluit ik een Happy Meal te eten, want tapas in je eentje is nou niet echt fun,
waarna ik mijn bed induik voor een lange slaap.

Maandag slaap ik lekker uit voordat ik de stad inga. Ik heb om 12 uur afgesproken
met een jongen via CouchSurfing om te “ontbijten”. Niet echt een leuke gast, maar wel hele leuke plek (La Cacharreria). Daarna ga ik terug naar het hostel waar ik een jongen tegenkom die me vraagt of hij mee kan gaan naar het park waar ik heen wil. Ik had eigenlijk meer zin om alleen te gaan en heb niet echt zin in hem, maar goed. We gaan toch met z’n tweeën. Ik heb “spijt” dat ik niet zonder hem ben gegaan en ben dan ook blij als ik de Franse meiden half vijf op Plaza Espana ontmoet en hij even later weggaat. Maria Luisa is een prachtig park en het is gezellig met de girls. De rest van de avond relax ik wat, eet ik rijst met groenten en klets ik met een paar Duitsers voor ik om 1 uur de stad in ga met, weer, de Franse meiden. We drinken wijn en vodka bij het water en gaan dan richting Betis: het is leeg. Maandag. Alle Spanjaarden rusten uit van het weekend. Er is echter éen “clubje” open, waar bijna niemand is. We gaan er toch in voor de gratis Sangria, wagen een dansje (waarmee ik ze imponeer met mijn ‘robotmoves’) en kletsen met wat boys. Om 4 uur keer ik terug naar het hostel.

Dinsdag doe ik wederom niet zoveel. Het is bloedje heet (43 graden) en ik ben moe, dus zin om iets te doen heb ik ook niet. ’s Avonds ga ik naar een Flamenco show in La Carboneria, wat ontzettend amateuristisch is (maar het is ook “gratis” – natuurlijk betaal je dan dubbel voor je drankje, wat overigens de slechtse piña colada ooit was). De danseres, zanger en gitarist tonen totaal geen passie, maar lijken eerder verveeld, niet op elkaar ingespeeld en zitten ook totaal niet in de “show”. Na een korte pauze doen ze echter nog een “show” (van twintig minuten) die nu toch eindigt met kippenvel: de danseres tikt glimmend van het zweet minutenlang met haar hakken als een ratelband op de vloer onder het geklap en gepingel van de twee andere heren. Na de show eet ik tapas met de drie meiden in Bar Alfalfa. Lekker, maar niet WAUW. Als dessert nog een lekker ijsje en dan vertrekken we naar Betis. Mijn intentie was deze avond niet uit te gaan, maar als we aankomen blijkt de hele straat stampvol mensen vanwege een festival. Ik blijf toch nog ff hangen om een Mojito te drinken, maar vertrek dan om 2 uur terug naar het hostel om te slapen.

Dat was het dan: Sevilla. De stad van de mooie gebouwen, parken, flamenco, fiësta en tapas restaurantjes. Als ik nu terugkijk op mijn reis, de foto’s terug zie en zie van welke twee plekken ik een extra foto album op Facebook heb aangemaakt, weet ik zeker waar ik het leukst vond deze reis: Olhão en Sevilla! Het meer van Genève was ook absoluut prachtig, maar de combinatie van de hele trip fietsend en alleen doen en van de ene CouchSurf plek naar de andere hoppen, maakte het gewoon niet leuk. Nice & Cannes vond ik ook erg mooi, maar heb daar niet echt leuke mensen ontmoet. Nee, de eilanden bij Olhão en de stad Sevilla waren absoluut het leukst en zijn zeker een tweede bezoekje waard!

P.S. Sorry, voor wat “fouten” in het verslag (de gaten), maar het heeft me een vermogen gekost dit verslag “goed” te plaatsen en ik krijg ze er niet uit helaas…
P.P.S. Voor meer foto’s, zie Facebook! (de foto-kwaliteit is trouwens slechter, omdat ze met m’n mobiel zijn gemaakt: camera is kapot 🙁 )