Zo, na 9 (?) dagen in de vallei te hebben gezeten, is het tijd voor deel 2 van mijn reis (éindelijk). Over een half uurtje (als ik dit om half 12 schrijf) vertrekt mijn bus naar Lagos, waar ik 2 nachten in het Surf Hostel Algarve verblijf. Vervolgens ga ik door naar Faro voor relaxete dagen in het Eco Hostel. Daarna door naar swingend Sevilla, (wind)surfmekka Tarifa, hippie paradise Orgiva, fiësta Granada, islamitisch getint Cordoba, badplaats San Sebastian, surfparadijs Biarritz en sluit ik de reis af op de hoogste duin van Europa: Dune du Pyla/Pilat. Maar nu eerst: verslag van de afgelopen dagen!

Penedo, 7 – 11 juli

Een gemiddelde dag ziet er ongeveer zo uit: 10 uur opstaan, rustig ontbijtje, 11 uur accommodatie voor gasten gereed maken of boodschappen doen of afwassen en wassen of yoga en sporten of tekenen, 2 uur lunchen, 3 uur naar het dorp voor internet of relaxen of een ander “uitstapje”, bij terugkomst wieden of iets anders van werk, niksen, 9 uur eten koken en lang na borrelen tot 11 uur/half 12 bedtijd of voetbal kijken in een café/restaurant. In het begin chill, maar vanaf zondag (ja, na twee/drie dagen al) begon ik andere jongeren en de stad al een beetje te missen. Voor mij is, zoals eerder gezegd, beide ontzettend belangrijk: een fijne, ongedwongen, rustige plek (in de natuur en bij water) waar ik m’n ding (mee helpen, ontspannen, avontuur, sporten en eigen creativiteit) kan doen én zo nu en dan een film- of spelletjesavond, avondje lekker los en iets met anderen ondernemen. Dat een aantal maanden doen en afwisselen met roadtrips, zou geweldig zijn! Al deze dagen hetzelfde, saaie ritme, zonder enthousiast makende, leuke gebeurtenissen, begint op een gegeven moment te vervelen; het verlangen naar een leuk hostel met anderen en stapavond wordt alleen maar groter. Maar goed, weet ik dat (nu extra) ook weer… En hoe en wat precies volgend jaar, daar denk ik de maand augustus wel overna!

En dan is het woensdag, tijd voor de halve finale: Nederland vs. Argentinië. Sodeju, wat een zenuwslopende wedstrijd. Zit ik ook nog eens voor een Argentijn! Richard de gehele wedstrijd pratend met een gast uit Australië; achter me een meisje en opa chips luid smakkend, verpulverend met hun kaken. ‘Klep dicht!’ wil ik roepen. Volledige concentratie op het scherm, zó spannend! Baf. Goal voor de Argentijnen. Het is over. Ik kijk rechts naast me in het irritante, altijd grijnzende gezicht van Richard; de rest van de rit neuriet hij vrolijk mee met de muziek en praat hij aan éen stuk door. Medeleven en stilte om de wedstrijd te laten bezinken, dat is wat je nodig hebt na een grote, grote teleurstelling! Máár, ik moet toegeven, wat Jelle ook al postte: wie had vóór het WK ooit gedacht dat Nederland de semi finals zou halen?? En, hoewel het verre van een Italiaanse, bestrooid met verse ingrediënten, pizza was: de pizza was heerlijk! Én de Argentijn drukte aardig twee handen op mijn schouders. Morgen staat een dagje strand op het programma. Dat betekent: vroeg eruit en wéér met Richard op pad. Misschien neem ik wel een ochtendje voor mezelf en ga ik niet mee. Ben stiekem wel blij als ’t er hier op zit. Klaar voor het vervolg van m’n reis.

Volgende dag toch vroeg eruit om naar ’t strand (Carrapateira) te gaan. De golven waren zó hoog en constant, dat zwemmen er niet in zat en een extra surfboard had Richard niet voor mij, dus surfen, waar de stranden hier geweldig voor zijn, zat er helaas niet in.

Daarna naar Mioto café in Aljezur voor internet, in the valley ff afkoelen en vervolgens van half 5 tot 7 een deel van ’t huis gereed maken voor de nieuwe gasten zaterdag. Als ik kijk waar ik Richard toe aanzet en wat ik doe (hele rommelkast vol met troep, dvd’s en 1000 boeken herorganiseren, vazen schoonmaken die al 100 jaar niet lijken schoongemaakt te zijn en de hele boel een restylen bijvoorbeeld) naast mijn gehele ervaring hier, denk ik dat hij veel meer aan mij heeft en misschien zelfs leert, dan ik van hem. En, eigenlijk had ik daar nog niet eens bij stil gestaan, is dit verre van een WWOOF Experience, zoals je die eigenlijk zou verwachten. Ik was in eerste instantie op zoek naar een ‘peacefulle’ eco plek, waar mensen bewust en gezond leven en met yoga en zo. Een soort “helend” effect. Dit voelt meer als hulpje en gezelschap/ “plaatsvervangende vrouw” van Richard. Een voordeel: dat gezelschap is hij vrij goed in en lijkt voor hem ook bijna, naast de accommodaties klaarmaken en huishoudelijke klusjes, het belangrijkst. Lekker muziekie aan, kleppen, kunnen uitslapen en m’n eigen plan kunnen trekken: ideaal… Nadeel: nooit een moment genieten van de stilte en natuurgeluiden, ik leer niets eco-gerelateerds van hem en doordat het bijna een soort van “samenwonen” is, begin ik me steeds meer aan hem te ergeren. In het geheel is het gewoon chill, maar (op al mijn ideeën in het begin na) niet écht een inspirerende, enthousiast makende plek.

De laatste dag (vrijdag) heb ik het helemaal gehad met alles. Het is ontzettend irritant om hem te horen zeggen dat ’t huis zoveel werk is, terwijl hij weet dat hij het aan mensen verhuurt in de zomer en toch zijn spullen overal laat slingeren en het nooit schoonmaakt in plaats van een beetje overzichtelijk houdt. Mijn irritatie loopt zo hoog op, dat ik een beetje brutaal en dominant begin te worden. Gelukkig weet ik mezelf aardig in toom te houden en lijkt hij het niet erg te vinden of het überhaupt te merken. Later loop ik nog even weg om mijn frustratie in luchtboksen te uiten (haha), waarna ik met een opgeheven hoofd terugloop en ertegenaan poets. ’s Avonds neemt hij me mee uit eten, zodat het aanrecht niet vies wordt. Ik mocht kiezen: zelf eten koken was oké, maar hij wilde graag uit eten en ik vond het prima als het niet te laat zou worden, want morgen op tijd eruit om de laatste dingen in het huis af te maken en met de bus naar Lagos te vertrekken. 9 uur arriveren we dan eindelijk bij het restaurant. Drukte ten top, dus we zouden een half uur moeten wachten op een tafeltje. Ik val bijna neer van de moeheid, maar hij wil er per se eten, dus dat wordt wachten tot half 10 en accepteren dat het toch een latertje wordt (waar ik niet zo goed in ben). Het janken staat me nader dan het lachen en mijn irritatie is duidelijk zichtbaar. Niet echt netjes, omdat ik het natuurlijk moet waarderen dat hij me mee uit eten neemt. Maar ik ben hem gewoon helemaal zat. Eenmaal tegenover elkaar in het restaurant, voel ik me voor het eerste ongemakkelijk tegenover hem. Net of ‘ie ‘met z’n chickie’ uit eten is, met die stomme grijns op z’n gezicht. Ik voel me echt zijn “noodgedwongen” vrouw. Wie gaat ook met een achttienjarige “vrijwilliger” alleen uit eten? Maar goed, natuurlijk is het aardig van hem en is het een goed restaurant, dus bied ik m’n excuses aan voor mijn gedrag en bedank hem voor het eten. Eenmaal terug in the valley kan ik niet gauw genoeg mijn bed in kruipen. En dat was dat. Hoofdstuk Penedo afgesloten. Mooi zo, op naar het hostel nu!

Pesado, 3 – 6 juli

’s Ochtends om tien uur vertrek ik met de trein via Faro naar Lagos, waarvanuit ik met de bus naar Aljezur ga. Een klein half uur, na mijn aankomst, wordt ik opgepikt door Richard, de eigenaar (en Engelsman) van de plek waar ik de komende tijd ga Wwoofen. We zitten even bij de plaatselijke supermarkt om internet te checken (is er niet op de boerderij) en rijden dan, in zijn lelijke Smart, naar de vallei (pesado). Via een stijl, smal en onwijs hobbelig pad belanden we uiteindelijk op de plek. OMG, zóoo gaaf! Vanuit het ‘farm house’ kijk je uit over een hele ‘valley’ die van hem is! Terwijl je naar beneden loopt, passeer je vijgenbomen, sinaasappelbomen, appelbomen en perenbomen. Over een bruggetje, via een bamboe bos, kom je dan uiteindelijk bij het eerste gastenverblijf: The Tree House. Een ontzettend schattig huisje aan een riviertje. Helemaal voor jou alleen; geen ander leven (op wat kippen na) te bekennen. Loop je verder, dan ontdek je ook een yurt. Grenzend aan een plateau met stoelen om in te relaxen, een bank en een hangstoel. Wauw! Zo’n gave plek. Ideeën over wat er allemaal met deze plek te doen valt, stromen mijn hoofd binnen. Van een tweede verdieping in de slaapkamer & een crème kleurige bank in plaats van zwarte in de boerderij en een sofa en kledingkast in de yurt tot een kabelbaan door de vallei, een ontbijt-langsbreng-service en het aanbieden van Engelse taalcursussen hier (hij was hiervoor docent Engels en geeft nog steeds graag les). Mijn fantasie laat de vrije loop en meteen weet ik ook dat ik in de toekomst me ontzettend graag op een project als deze zou willen storten. Niet het onkruid wieden en opbouwen van de hele plek in het begin, maar het mooier maken, inrichten en de ‘finishing touch’ op het eind. Wauw, ik ben zó blij hier gekomen te zijn; dit is zó leuk! En nu hopen dat ’t werk ook meevalt. ’s Avonds met Richard nog gebrainstormd over van alles en nog wat: de breakfast-service, een restaurant in de boom, een camping en cabines voor de gasten. O, wat zou ik al deze plannen graag realiseren en van deze plek een geweldig oord maken!

The Tree House

De volgende ochtend doe ik vrij weinig: om 10 uur eruit, 11 tot 2 de Tree House fertig machen voor de volgende gast en om half vier met Charles (de andere Wwoofer) hitchhiken naar Aljezur voor internet. Hij vertelt me dat hij hier was gekomen om groenten met Richard te verkopen, maar er bij aankomst helemaal geen groenten bleken te zijn. Alles was volgegroeid met onkruid en Richard deed er niets aan. En om eerlijk te zijn: zo’n gevoel had ik ook al. Ik schonk er niet echt veel aandacht aan, opdat ik hier gewoon een leuke tijd zou hebben. Maar door Charles wordt het “negatieve” gevoel versterkt. Richard lijkt niet veel om deze plek te geven. The Tree House & Yurt zijn geweldige plekken, áls ze er 1 à 2 jaar zouden staan. Als je echter bedenkt dat het zo al 7 jaar is, verbaas je je erover, dat er nog geen andere dingen in de yurt staan naast een bed, er geen ontbijtservice o.i.d. is en er geen meer accommodaties zijn (zijn stuk grond is enorm en een camping en cabines zouden er makkelijk passen). Hij doet gewoon niets met deze plek. Hij geniet er niet van de gasten een fijn verblijf te geven. Hij is laks. Volgens mij doet hij alleen ’t broodnodige; als ik vrijdag help The Tree House in orde te maken en zondag de Yurt, is het eerste wat ik doe: spinnenwebben wehalen. Vervolgens maak ik de spiegels schoon, vervang ik waxine lichtjes, attendeer ik hem erop een lampje en stuk zeil te vervangen (zijn excuus: ‘Ik ben geen hotel’, mijn argument: ‘Zo kun je het niet aan gasten “verkopen” ‘), leg ik bloemen neer en bouw ik een kartonnen “constructie” om energie kastjes heen. En dan te bedenken dat hij zulke simpele handelingen de laatste jaren niet gedaan heeft…

Zaterdagochtend ga ik met Charles naar de markt: disappointing. Overal dezelfde producten (en niet echt veel keus) en totaal niet gezellig; wel spotgoedkoop. Ik koop een paar dingen en de rest in de supermarkt; terug naar de boerderij lift ik. ’s Middags doe ik vrij weinig: de was, teken wat en wieden tussen 5 en 7 in de groententuin. Dat is het voordeel van deze man: ik kan uitslapen en voel geen werkdruk. ’s Avonds gaan we naar het huis van een Nederlandse vriend van hem om voetbal te kijken met nog wat Nederlandse vrienden: leuk! Allemaal lekker eten (hadden we niet op gerekend, dus van te voren al wat gegeten). Met een buik als zijnde zwanger van een drieling en een gevoel van helemaal naar de klote en los te willen gaan, keer ik met Richard terug naar the farm. Ja, op zo’n moment mis je het wel even niet in de “grote stad” te zijn voor een ‘totally wicked night out’. Want zó, wat een wedstrijd. Spanning, teleurstelling, verbazing, ontsteltnis, verveling en uiteindelijk, na 140 minuten, euforie! Huppakee, op naar de semi finals! Hopelijk schopt Nederland het tot dé finale, dan probeer ik ervoor te zorgen dat ik in Albufeira of zo zit, zodat ik lekker los kan gaan daar als we winnen! (Overal op voorbereid zijn 😉 ) Anyway, maar slapen nu als er toch niets anders op zit. Hoezee, Krul!

Cadiz & Olhão, 29 juni – 1 juli

Zo, die overwinning van gisteren had ik echt ff nodig: een boost. Helaas waren de andere Nederlandse supporters in het café, waar een gast uit het hostel en ik de wedstrijd keken, niet zo enthousiast als ik. Máár, uiteindelijk, na de inzinking, een gezellige avond in het hostel gehad! Vandaag lekker geluierd, gelopen, gelezen en gerend op ’t strand (had ik even behoefte aan – hoor het van meer reizigers: het gemis zo nu en dan van je oude eet-, slaap- en beweegpatroon). Om een uur of half vijf verlaat ik het strand; het moment dat het volstroomt met de Spanjaarden zelf. Ja, want vijf uur is hier niet (bijna) etenstijd: de dag is dan nog lang niet afgelopen; hij begint daarentegen juist! ’s Avonds bruist het van leven op straat. Om tien uur razen kinderen op stepjes langs je en vliegen de ballen je om de oren. Persoonlijk vind ik Cadiz niet écht een mooie stad. Er zijn zeker hele mooie stukken en de stad heeft ook wel iets Oosters (misschien omdat het vrij dicht bij Marokko ligt?), maar ik begrijp wel waarom mensen het zo’n fijne en speciale plaats vinden: in de hele stad hangt zowel ’s avonds als overdag een relaxete sfeer en toch leeft het er volop. Terug in het hostel betaal ik voor nog een nacht aangezien ik geen vervoer naar, en slaapplek in, Portugal heb kunnen regelen. Om een uur of acht gaan we (wat mensen die in het hostels werken, overnachten en ik) naar de zee om te vissen en de zonsondergang te kijken. Helaas hebben we geen vangst, maar ach, dat is niet het einde van de wereld. Terug in het hostel (22:30 – bedtijd in Nederland; eettijd hier) staat namelijk een stoofpotje op ons te wachten. We eten gezellig, chillen nog wat en ik ontmoet mijn nieuwe roombuddy: een leuke jongen uit Italië die de Camino de Santiago van maarliefst 900 km (!) heeft gelopen. (Er is btw een ook girl uit Amsterdam die de Camino, met omweg, van totaal 1400 km gefietst heeft!) Sportieve mensen hier kun je wel zeggen. Met haar heb ik alleen niet zoveel. De Italiaan en ik kunnen goed met elkaar, maar onze plannen wijken nogal, dus helaas niet veel met elkaar kunnen optrekken (op after-sun smeren en samen eten na, haha).

De volgende ochtend (bij 1 juli zijn we nu) pak ik mijn spullen, eet ik twee pannen-koeken (gratis tussen 10 en 11 – dat is ook de enige tijd dat je kunt ontbijten), een kommetje melk met müesli, regel ik mijn transport naar Portugal, zoek ik twee acco-mmodaties voor als ik daar aankom (een CouchSurfer en BlaBla Car regelen lukte helaas weer niet) en zeg ik Casa Caracol gedag. Uiteindelijk best een prima tijd daar gehad. Het was denk ik gewoon even wennen. In mijn gemoedstoestand stond ik in het begin niet echt voor het hostel en de mensen open. Maar het zijn hele leuke en chille mensen en het is een relaxed en gezellig hostel. Overal ook soort “geheime” slaap-plaatsen, heel leuk ingericht en ze organiseren van alles en nog wat. Slapen is wel een hel aangezien het hele hostel “open” is en dus heel gehorig + het voor 1 uur niet stil + om 8 uur de eersten er al uitgaan. Maar goed, in de bus vertrek in naar Sevilla, waar ik vlakbij het station een heerlijke soort frappuccino met nauwelijks koffie en heel veel slagroom en karamel drink, en reis ik vanuit Sevilla in de bus naar Olhão: mijn eind-bestemming. Vlakbij de grens van Portugal zie ik het landschap langzaam veranderen: van vlak en leeg naar heuvelig, bomerig, fruiterig en grondig.
Het is heerlijk om totaal geen ‘pressure’ te voelen, aangezien ik helemaal geen reserveringen meer heb openstaan. Maar óók heel vermoeiend om uren per dag bezig te zijn met transport en accommodatie vinden voor de volgende bestemming en niet te weten of het gaat lukken en waar je uiteindelijk beland. Mede daarom zou ik touren in een oud campertje ideaal vinden. Het voelt wel alsof ik nu écht mijn plekje hier in Portugal ga vinden, en dat is fijn!
Het hostel, waar ik wil vragen of er plaats is (waar ik vanuitga, omdat Olhão verre van toeristisch is en het hostel nog geen beoordelingen op Tripadvisor heeft, dus wel niet zo populair zal zijn), is echt om de hoek weer van het station: ideaal! En… er is plek! Roaz de Bandeira blijkt er slechts vier weken te zijn en de ‘dormitory’ is helemaal leeg, dus een kamer voor mij alleen! Jippie! Een prima, schoon hostel. Niets bijzonders, wel lekker. ’s Avonds kook ik Pilaf voor mezelf: lekker om weer eens naar de supermarkt te gaan en mijn eigen boodschappen te doen. Het enige wat ik “mis”: goede kaas en bruin, gesneden brood; gedurende de hele reis heb ik overal alleen maar van dat vieze, goedkope, vierkante brood in zakken kunnen vinden, of wit brood. In Nederland is beide zoveel beter! En nu ga ik slapen, hoi!

Olhão

Olhão, Culatra & Faro, 2 juli

’s Ochtends ontbijt ik om 10:15 in het hostel, denk ik. Ik had nog wel een uurtje willen blijven liggen, maar het ontbijtbuffet is tot 10:30, dus “hurry”, denk ik. Maar nee, hoor. In Portugal is het namelijk “ineens” een uur vroeger. Wist ik veel… haha. Prima ontbijtje (wat ze van zichzelf óntzettend aanprijzen ook, op het narcistische af…). Half 12 ga ik het plaatsje in. Een beetje verlaten en versleten dorpje/stadje, en vlak aan ’t water ineens commerciële toeristenshops (natuurlijk…). En, misschien wel het meest bekend van hier, de twee grote, rode markthallen: een met groenten & fruit; een met vis. Niet erg gezellig, wel mooi om de producten te zien. Vooral de ‘fig’ (vijgen) is hier erg populair en in allerlei soorten en maten te verkrijgen. Ik voel me een beetje “de gierige Hollander” door alleen maar foto’s van het hele zaakje te maken, dus koop ik maar een doosje frambozen voor een euro (de rest is dúúr…). Helaas niet echt smullen, maar ach, wie maalt er om een euro? (Natuurlijk dacht ik dat niet, but more useful thought, I guess.) Ik denk dat een opknapbeurt, wat auto’s uit het straatbeeld laten verdwijnen, wat leven inblazen en die vreselijke toeristenshops vervangen door sfeervolle (vis)restaurantjes het plaatsje veel goed zou doen. Toeristische feest- en strand-bestemmingen zijn er namelijk genoeg in de Algarve, maar een sfeervol en authentiek vissersdorpje erbij, zal denk ik alleen maar een aanwinst zijn!
Ruim een uur later vertrek ik met de ferry naar Culatra. Voor vier euro een tocht van drie kwartier heen en een half uur terug door de Rio Formosa. Van de buitenkant lijkt het plaatsje niet zoveel soeps, maar als ik eenmaal de ferry ben afgestapt en rechts afsla, in plaats van links, wat al de toeristen doen (ik ben zóó eigenzinnig), ben ik overdonderd. Magisch. Een beter woord om deze plek te beschrijven, kan ik niet bedenken. Het is rustig, verlaten en relaxed. Eén groot strand. Een soort onbewoond eiland. Tot een harde, Nederlandse stem mijn droomtoestand verbreekt. Overal plots restaurantjes met Ola ijs en lelijke, fel blauwe, Nestlé stoeltjes. Even is de magie verbroken. Totdat ik in de duinen beland. Waar de wind en het water als muziek in mijn oren klinken. Ik word naar een huisje toegezogen: zoiets, heb ik nog nooit gezien. Deze man is een echte verzamelaar, dat zie je zo. Ik begrijp waarom een professionele fotografe een week in het hostel in Olhão verbleef om foto’s te blijven schieten in de omgeving. Élke fotograaf zou ik aanraden hier minstens een dag rond te banjeren. Er zijn geen woorden voor deze plek. (Máár, je moet er wel van houden. Het is geen “standaard” paradijs, niet levendig, niet toeristisch en er zijn weinig faciliteiten. Maar, ík vind het prachtig!)

Na Culatra hop ik door naar het volgende eiland: Ilha do Farol. WAUW. Super relaxete sfeer, chille mensen en geweldig strand. Helaas word ik zowat gezandstraald, zó’n harde wind staat er. Na een uurtje liggen sta ik op om een stuk over ’t strand te lopen tot de rotsen: blijkt er nóg een kilometer lang strand (of meer) te zijn. Vrijwel verlaten, met prachtige duinen, rennend over het strand, beland, je uiteindelijk in je geweldige vakantiehuis aan zee: een compleet plaatje. (Als je de mensen in en vlak naast ’t barretje die vreselijk irritant lawaai maken en daarmee het plaatje verstoren weg-denkt…) Bij het surfbarretje ‘Mar a Mais’ drink ik een lekkere Mojito, op ’t strand teken ik wat en ten slotte loop ik nog een stukje door de duinen. En wat zie ik daar…? Twee jongens vissen: de ene na de andere hengelen ze binnen! Zij hebben wel beet. Lucky bastards! Om acht uur ga ik terug met de veer naar Olhão. Vol inspiratie over mijn toekomstige leven keer ik terug. Én met goed nieuws: ik heb een WWOOF adres gevonden, vlakbij Aljezur! Yes, yes, yes! Komt het op ’t eind toch nog allemaal goed… (Hoop ik. Dat zullen jullie in de volgende verslagen gaan lezen…)

P.S. Voor meer foto’s: raadpleeg mijn Facebook-pagina!