Madrid, 4 augustus

Zo, dat was me een avondje en een ochtendje… Gisteren vertrok ik om zes uur met de ‘Soci Bus’ vanuit Cordoba naar Madrid; de beste reis van m’n leven: er waren weinig anderen in de bus, de bus was ontzettend ruim en comfortabel, er was internet, stopcontacten; ik heb gewoon heerlijk 5 uur lang muziek geluisterd, foto’s bekeken, onderstaand reisverslag geschreven en dingen uitgezocht voor m’n reis. Ik voelde me dichter bij huis dan ooit. De bus voelde al als thuis en ik had het gevoel straks in de buurt van Nederland uit te stappen in plaats van Madrid. Ik keek ontzettend ernaar uit om op een chille en rustige manier naar Nederland terug te keren: vliegen naar Brussel of zo en dan vanuit daar lekker chill met BlaBla naar Amsterdam en dan nog een dagje in Amsterdam blijven. Ik houd er nooit van na een lange reis/vakantie “ineens” weer thuis terug te zijn. Een beetje acclimatiseren eerst, is nice denk ik. Dit was serieus een van mijn beste momenten op deze reis. Maar toen gebeurde het “ondenkbare”… Beroofd! En hoe? Ik heb geen idee. Ik was op het metro station in Madrid en zou naar een ander metro station lopen. Een dikke man haalde me op de roltrappen in, waarna hij vervolgens boven mij bleef staan. Hij probeerde wat te zeggen, maar ik had gelijk al geen goed gevoel bij hem, dus bleef boven aan de roltrappen wachten. Toen bleef hij daar ook staan en kwamen er even later twee dames bij, dus ik dacht: ‘Oooh, vader met twee dochters,’ die me de weg gingen uitleggen. Maar ze deden er allemaal zo lang en moeilijk over, terwijl dat andere station vlakbij zou moeten zijn en tussendoor hoorde ik ook iets vallen. Even later loop ik richting waar het metro station zou moeten zijn, vraag ik een vrouw op een terrasje nog een keer voor de zekerheid, die vervolgens zegt dat het de andere kant op is… Dat moment besluit ik gewoon terug naar het metro station te gaan. Geen goed gevoel bij deze plek. En dat moment loop ik ook tegen de dikke man aan die ineens met míjn portemonnee in zíjn hand komt aanzetten. Ik ben verbaasd; het eerste wat ik zeg, is: ‘Muchas Gracias!!’ Maar dan realiseer ik me, dat er geen mogelijkheid is dat die portemonnee uit mijn tasje is gevallen en besef dan dat deze klootzak me gewoon beroofd heeft, maar vervolgens wel ‘zo aardig’ (hij had waarschijnlijk niet verwacht dat ik terug zou komen en voelde nattigheid, maar ik had helmaal nog niet door dat m’n portemonnee weg was) is mijn portemonnee terug te geven. Ik check gelijk de binnenkant: pas & id zitten erin; 100-150 euro en een beetje kleingeld is eruit. Ook ontdek ik de volgende ochtend dat m’n zonnebril gejat is. Ik wil de man bestormen, verrot schelden, in elkaar slaan, maar wat kan ik? Wat heb ik te bewijzen? Ik probeer nog wat, maar het heeft geen zin, dus loop dan zonder nog iets te zeggen bij hem weg. Terug in het metro station barst ik in huilen uit als een medewerker van het station bij me langskomt om te vragen of ik de weg had kunnen vinden. Twee minuten later hoor ik: ‘Praat je ook Nederlands?’ achter me; het zijn de twee jongens van Cordoba die ook met de bus naar Madrid gingen en ik nog uitgezwaaid had; ze hadden 2 uur vertraging. Super toevallig! Maar de feeling om me daar over op te winden (in goede zin) is er nu niet, door deze hele kut ervaring. De weg naar het hostel blijf ik me naar voelen en de volgende ochtend ook. Het slechte gevoel dat ik vanaf begin al bij de man had en het “onbekende”: hoe heeft het kunnen gebeuren?? Natuurlijk had het veel erger kunnen zijn: pas & id ook gejat, verkracht of 150 euro gejat terwijl ik een arme sloeber was. Dat is allemaal niet waar, maar toch is het een vreselijke nare ervaring. De volgende ochtend wil ik dan ook gelijk een ticket naar huis boeken. Ik ben mega blij als ik éen voor de volgende avond vanaf Madrid vind. Maar als mijn vader hem wil boeken, is die weg. Ik ben even zó klaar met alles. Scheld alles helemaal verrot, jank; ik wil gewoon weg hier! Uiteindelijk vind ik dat éen voor de volgende avond vanuit Sevilla. Kost al met al meer geld, bovenop dat ik al dat geld verloren ben, maar goed. Maar proberen bij neer te leggen nu en vooruit kijken… Het einde van deze reis is nabij: over ruim een dag zit ik in Amsterdam!

Tot gauw xxx

28-31 juli, Granada

Maandagochtend verlaat ik na meerdere knuffels Jochens mama en loop ik richting het busstation, na een korte stop om de mensen van de surfschool gedag te zeggen. Wat heb ik toch een geluk gehad met deze lieve mensen! De moeder liet me alles gebruiken: de wasmachine, handdoeken, douchegel, ontbijt… Super! Maar nu ga ik weer verder: op naar Tarifa. Voordat ik de bus richting Tarifa kan pakken, moet ik eerst naar Conil. Als ik daar eenmaal aankom en een ticket wil kopen, blijk ik echter alleen vanaf de snelweg met de bus naar Tarifa te kunnen; dat is 2.5 kilometer verderop! Als ik daar achterkom, is het al exact 11:15: de tijd dat de bus vertrekt. De meneer van de kaartjes zegt echter dat ik het misschien nog wel kan maken (Spanje, hè…), dus vertrek ik maar als een tierelier richting het busstation. Het is echter (sorry, ik gebruik dat woord vrij veel…) ontzettend pittig in die hitte en met al die tassen, dus kom ik daar een half uur later aan. In het busstation blijkt daar wonder boven wonder nog een groep meiden op de bus te zitten wachten; ze zeggen dat die over tien minuutjes wel zal komen. Ik ben erg verbaasd, ook een beetje blij, maar hoop nog maar niet te veel. En dat is maar beter ook: ze hadden de bustijd verkeerd gelezen. Dan wordt het drie uur wachten in het goedkoop uitziende restaurantje aan de overkant dat waarschijnlijk wel geen Wi-Fi zal hebben… Verrassend genoeg wel! Ik heb dus gelukkig wel wat te doen die drie uur en eet een lekker broodje. Het “enige” vervelende aan dit alles: mijn middagje Tarifa kan ik wel vergeten 🙁 In Tarifa drop ik mijn bagage bij een surfshop om nog ff het stadje in te gaan en op het strand de kitesurfers te bekijken. Helaas heb ik zo weinig tijd, dat dat tweede niet lukt en ik ook nog bijna de bus mis, maar uiteindelijk zit ik erin.

Ik stap uit in een klein bushokje aan de snelweg in San Roque om vandaaruit een uur later met BlaBla Car naar Granada te rijden. Totaal bezweet en moe arriveer ik drie uur later in het hostel: nog een half uur lopen in 30 graden met al mijn bagage waarvan een deel een heleboel trappen was… Ik weet niet hoe gauw ik mijn bed ik moet kruipen na een aardig ontvangst en wat gegeten te hebben; zo moe ben ik. Slapen is echter een nachtmerrie: de hitte, alle deuren… Als ik na vier uur nog niet slaap, besluit ik buiten de hangmat op te zoeken. Daar val ik ff in slaap, maar het is zó KOUD buiten, dat ik het daar ook niet lang uithoud en 1.5 uur later weer in m’n bed binnen lig.

De volgende ochtend ben ik doodop, maar vertrek ik later toch de stad in. Ik wandel door Arabische straatjes, langs pleinen, het kathedraal en de rivier en beland dan uiteindelijk in een caféetje in een grot voor een wijntje en gratis tapas (krijg je overal hier). Daarna is het relaxen in het hostel. Weer allemaal twijfels over wat ik wil etcetera, etcetera, waarna ik ineens toch zin heb om een spel te spelen en ik even later met vier anderen zit te ‘Ezelen’ (Burro!). Gezellig 🙂 Zeven uur is het tijd voor een gratis wandeltour met gids Rosa (uit Nederland) en twee anderen uit het hostel. Het is een leuk en rustig gedeelte van de stad waar ze ons mee naartoe neemt. Mooie straatjes. Ook lopen we naar een uitzichtpunt, zien we grotten waar mensen in wonen en doen we een drankje bij een caféetje. Mijn humeur slaat terug helemaal om als ik bezig ben mijn foto’s te kopiëren: ik druk op een verkeerd knopje… En weg deel van alle foto’s van Spanje. Ik baal enorm, want er zaten echt hele mooie tussen en ik geniet er gewoon van goede foto’s proberen te maken en ze terug te zien. Bleghhhh!!! Later toch maar wat eten en met mensen mee de stad in voor een drankje. Om twee uur keer ik alleen weer terug: doodop.

Woensdagochtend eerst weer wat uitrusten voordat ik de stad inga. Ik wil graag een ticket kopen voor de bekendste bezienwaardigheid hier: Alhambra (een middeleeuws paleis en fort van de Moorse heersers dat zich op een heuvelachtig plateau bevindt en óntzettend indrukwekkend schijnt te zijn). Ik kan helaas alleen met creditcard betalen, dus zal morgen in een lange rij moeten staan wachten om het paleis in te gaan… Daarna verken ik de wijk Realejo die bekend is van Graffiti kunstwerken door kunstenaar ‘El Nino de las Pinturas’. Ik dacht dat in de hele wijk een soort “hiphop-sfeer” zou hangen, maar het zijn alleen zijn kunstwerken. Desalniettemin is het best leuk.

Na al dat geloop, ben ik echt toe aan een lekker, koud en fruitig biertje met een (gratis) tapas, dus ga op zoek naar verschillende tapas restaurantje die worden aangeraden in de Granada folder; dat blijkt een hele tocht. Ik probeer maarliefst zes restaurantjes en állemaal zijn ze gesloten… Als ik dan éindelijk ergens anders zit, ben ik echt blij. Ik neem een slok van mijn heerlijke, koude Desperados en krijg vijf minuten later mijn “zelf uitgekozen” (ik zei: ‘Make me a surprise’) tapa: een héérlijke, mini sandwich met pork loin, cured ham, tomato & aioli. Oh, wat was ik daar aantoe zeg! Een half uurtje later is het tijd voor Baños de Elvira (Arabische hammam/ badhuis): klein, maar fijn. Chocolaatjes, stukken meloen, een kan water en kannetje muntthee worden voor me neergezet. Als ik dan het bubbelbad instap (die ik helemaal voor me alleen heb, want er is verder niemand), voel ik me echt een soort Arabische prinses: wat een luxe. Ik besluit er ook maar meteen een lekkere massage bij te nemen. Voor ik het weet, zit ik daar al 2.5 uur, terwijl het normaal 1.5 uur is en toch heb ik het gevoel totaal nog niet ontspannen te zijn: te gehaast. Voor een heerlijke, relaxete ervaring heb je (ik) minstens vier uur nodig. Misschien is het omdat ik zo moe ben en eigenlijk gewoon wilde slapen… Vervolgens loop ik verscheidene Arabische winkeltjes in, in de hoop iets leuks te vinden, maar dat vind ik helaas niet. Ik wil niet naar iets op zoek gaan, maar tegen iets aanlopen. Het enige wat ik ontzettend graag wil, is een trommel. Maar ja, hoe neem je zoiets mee naar huis…?

Terug in het hostel, ben ik totaal afgepeigerd en eenmaal op bed (in eerste instantie om uitgerust te zijn voor een avondje stappen) besef ik dat ik gewoon rust nodig heb. Het is toch niet de bedoeling dat ik volledig uitgezogen naar huis terugkeer? Het is gewoon of ik vakantie nodig heb, zo moe ben ik. Ik wil gewoon op éen fijne plek zijn: boekje lezen, muziekie luisteren, een eigen kamer. Maar dat is ondenkbaar in een hostel en in Spanje waar nog volop leven op straat is tot in de late uurtjes. Om elf uur stap ik dan toch maar weer uit m’n bed om een salade klaarmaken, wat geen slechte keus blijkt te zijn: Neela (van het hostel) zingt prachtig op het gitaarspel van een Italiaanse jongen. Wat een heerlijke, relaxete evening. Ik voel het van binnen kriebelen om ook te zingen, maar heb daar niet genoeg lef voor (terwijl ik met andere dingen maar al te makkelijk het voortouw neem…). Een fijne afsluiter. Alleen, de nacht weer…

Donderdagochtend boek ik nog een nacht extra, omdat ik geen zin heb ’s avonds halsoverkop naar Cordoba te vertrekken. Ik wil gewoon ontspannen. Wat ook niet zo gek is na slechte nachten, de hitte, al het geloop en alle “omwentelingen” en gebeurtenissen elke keer, wat nogal energie zuigt. Donderdag doe ik dan ook niet zoveel. Ik ga even het stadje in om lekkere noten te kopen in een leuk winkeltje bij Plaza Larga en verder zit ik wat, lig ik wat, lees ik wat, klets ik wat en type ik dit verslag. Ik voel me een beetje “schuldig” niet naar Alhambra te gaan, omdat dat echt een must is, maar ja: keuzes maken en ik ben gewoon te moe nu. ’s Avonds na het eten twijfel ik wat ik ga doen: Shisha roken in éen van de Arabische lounge bars óf naar een “once in your lifetime” Cave Party… Eerst heb ik er niet zoveel zin in, maar uiteindelijk ga ik toch met een grote groep mee naar de Cave Party. Eenmaal daar blijkt het heel anders dan verwacht: een groepje Afrikanen loopt/danst rondom een man die in een microfoon schreeuwt en zij schreeuwen hem na. Een soort karaoke dus. Op de achtergrond trommelen drie andere Afrikanen voor de ‘beat’. Ik heb zin om met ze mee te dansen, maar we weten allemaal niet of ze dat appreciëren, dus even later lopen/dansen we allemaal in een slinger achter hen aan (jongens en meiden apart). Ook krijgen we éen of ander vaag drankje (sommigen denken dat het koffie met drank en cannabis is) voorgeschoteld. Na een tijdje willen een hoop mensen en ikzelf wel weer gaan voor een lekker drankje in de stad (ooooh, wat had ik zin in een Piña Colada!!) als net “het diner” wordt opgediend: 6 grote schalen met rijst, saus en vlees worden op de grond geplaatst. We wassen onze handen in een emmer water en gaan met een stuk of vijf anderen om een schaal zitten om daar met onze handen van te eten, dat was dan wel weer lachen! We geven allemaal de mannen wat kleingeld en daarna vertrekken we met de groep de heuvel af naar beneden: op naar de stad voor een drankje!

Mijn moeheid is langzaam verdwenen en ik breng de party sfeer in de groep met een lekker muziekie waar ik wat moves op doe en mee blèr. Deze ‘mood’ (ik ben er altijd zo verbaasd over hoe snel mijn stemming verandert) wordt echter gauw teniet gedaan door een teleurstellende Shisha-ervaring (twee Canadezen, een Zwitser en ik gingen Shisha roken, maar het was echt bagger) en vervolgens het bezoek aan de prut stamkroeg van het hostel: Hamlet (of zo, naam ben ik vergeten). Vieze, goedkope stinktent waar echt geen reet te beleven is. Ik probeer mezelf alsnog op te peppen om uit te gaan en wil dat dan ook echt gaan doen om drie uur, maar in de zomer blijken vrijwel geen clubs open te zijn, vanwege alle studenten die dan uit de stad vertrokken zijn… Helaas pindakaas. Zo eindigt hoofdstuk Granada dan… Of niet?

Nee, niet! Want de volgende ochtend change ik pardoes mijn plannen voor de dag, terwijl ik al met mijn bagage op weg ben naar de meeting point voor de BlaBla Car naar Cordoba: ik wil toch naar Alhambra! Gauw maak ik ommekeer en drop ik mijn bagage bij Oasis Hostels for free, cancel ik de BlaBla Car, regel ik een nieuwe voor 4 uur en haast ik me naar de Alhambra! Mensen…. Als dit je tuin is… Man, het is echt een paradijs. En zo goed verzorgd; veel beter dan de Alcazar in Sevilla. Het is echt zó onwijs mooi. Al die kleuren van de bloemen; ik heb echt beschamend veel foto’s gemaakt. En als je hier woont… Zó groot en zo veel rust en schoonheid. En wat zie ik daar? Er zit hier gewoon een fucking hotel in de Alhambra! Whahaha, vet! En dan om 1 uur is het tijd voor het pronkstuk van de Alhambra (waar je in de rij voor moet staan om binnen gelaten te worden en 7 euro meer voor betaald): Palacios Nazaríes. Hmmm, als je het mij vraagt: ik vond het kathedraal in Sevilla veel imposanter. En hoewel Granada een hele bijzondere stad is, vond ik Sevilla sowieso leuker, maar dat komt waarschijnlijk ook omdat ik met de drie Franse meiden was. In ieder geval was het een goed besluit toch naar de Alhambra te gaan.

Als ik terug ben in de stad heb ik nog een uurtje voordat ik met de BlaBla Car vertrek: een chill uurtje. Dan rijd ik met Miguel en iemand anders via BlaBla Car mee naar Cordoba: een hele goede reis. Ontzettend leuke, gezellige, grappige mensen weer; heel fijn! Ik kom dan ook met een goed humeur in mijn hostel in Cordoba aan, waarna ik meteen besluit, ook al ben ik hartstikke moe, ff de stad in te gaan voor een lekker ijsje. Het hostel ligt echt midden in het centrum, ziet er super mooi uit en is heel rustig. Tegenvallers: geen ontbijt inbegrepen, geen keuken… en niet echt een plek om anderen te ontmoeten. Maar ach, het is dan ook maar 14 euro per nacht en ik wil een goede nacht, dus dat komt mooi uit. En op het avondeten is ook wel iets te verzinnen: wat raviolli, courgette, aubergine en chorizo op een bord, in de magnetron (die hebben ze dan weer wel) op grill-stand, combi-stand en normale stand: en klaar is kees! Zo doen we dat! ’s Avonds lees ik de gratis map van Cordoba door, gemaakt door locals, voor jonge reizigers (net als de map in Granada). Er staan onwijs veel ‘inside’ tips in, dus ik ben ontzettend benieuwd wat me morgen te wachten staat! Zoals je kunt horen aan dit stuk (denk ik) ben ik super goed gemutst en ik hoop dat dat zo blijft na een nacht slapen hier… Afwachten…

Dit is nog een kiekje van Granada

1 & 2 augustus, Cordoba

Prima geslapen. ’s Ochtends eerst een heleboel uitzoeken voor het vervolg van de reis en daarna ga ik de stad in om ‘de oranje route’ te lopen die op de gratis map stond. Ik vind het niet echt een bijzondere route; alleen Plaza Caña vind ik heel mooi. Daarnaast ben ik onwijs moe. De stad vind ik in z’n geheel niet echt “wauw” trouwens: veel meer vervallen/uitgestorven dan Sevilla. De kant aan de rivier is bijvoorbeeld overwoekerd door onkruid, in tegen stelling tot de riverzijde in Sevilla waar het bulkt van de leuke terrasjes en restaurantjes. Maar Cordoba heeft zeker wel hele mooie plekjes. Alleen draait heel veel gewoon om de Joodse straatjes, ook aan souvenirs te zien.

Na de (halve) oranje route keer ik terug naar het hotel om te vragen en op google te zoeken naar een plek waar ik een lekkere crêpe kan eten. In de stad blijkt niet zoveel te zijn, maar uiteindelijk vind ik een restaurant (La Tranquera) dat een heerlijke crêpe als dessert schijnt te hebben… En hij is heerlijk! Mmm! Wel méga zoet, maar heerlijk: pannenkoek gevuld met warme karamelsaus en bovenop net als de topping van een crème brûlée + een lekkere ‘Tinto de Verano’ (soort Sangria met bitter lemon).

Daarna doe ik de groene route. Ik zie mooie dingen, maar ben weer niet flabbergasted. Ik trakteer mezelf daarom nog maar op een lekker ijsje, chill op het dakterras en even later ben ik blij verrast als er eindelijk twee jonge jongens in het hostel opduiken en wel: Nederlanders! Twee studenten uit Enschede; net terug van een drie weekse reis uit Marokko. Ik vraag ze of ze zin hebben ’s avonds een drankje te doen en dat hebben ze! Dus zitten we later aan cocktails te lurken (die overigens, behalve de Daiquiri van Daniel, niet te zuipen zijn). Maar goed, dat maakt niet uit, want het is gezellig. Op het eind proberen we nog de club ‘Sojo’ in te komen met panorama view op het dakterras, maar daar komen we niet in, omdat de jongens teenslippers dragen… Flapdrollen. Maar we vinden het alle drie niet heel erg, want zijn ook wel moe.

Zondag wil ik nog even een kijkje in de Mezquita (belangrijk kathedraal/moskee dat op de werelderfgoedlijst staat) nemen, voordat ik richting Madrid ga. Hij blijkt echter op zondag tot drie uur gesloten te zijn vanwege een mis, maar ik wil zo graag even een blik binnen werpen aangezien het erg bijzonder schijnt te zijn, dus ga ik om half twee maar naar de mis. Wauw, inderdaad prachtig van binnen; zoveel details en soort twee gebouwen in éen! Én gratis (normaal 8 euro), omdat het een mis was. Daarna is het wat door de stad struinen, eten en weer een heleboel uitzoekwerk. Ik wil graag naar Arcachon in Frankrijk om vandaaruit naar de Dune du Pilat/Pyla te kunnen gaan en misschien nog te surfen, want dat lijkt me een leuke afsluiter van deze reis, maar het is zo’n gedoe allemaal. Ik ga nu in ieder geval met de bus naar Madrid en kijken of ik vanuit daar een vlucht naar huis kan boeken (maar ik heb al gezien dat dat duur is) óf door te reizen naar Arcachon (maar heb daar nog geen CouchSurfer gevonden en wil niet meer in hostels, want dat wordt te duur). Dus, dat wordt nog afwachten allemaal. In ieder geval was dit het voor nu en zal ik binnen een paar daagjes terug in Nederland zijn! 😀

Extraatje

Service in Portugal en Spanje is duidelijk van totaal andere waarde dan in Nederland: namelijk geen. Kauwgomkauwend, gapend en met een ongeïnteresseerd of geïrriteerd hoofd staan ze je te woord. Soms groeten mensen je niet eens, kijken ze weg, beginnen ze met iemand anders te praten tijdens het gesprek of staren ze je juist heel lang aan. Overal is het hetzelfde: winkels, restaurants, loketten… Maakt niet uit.
Mensen gaan hier ook heel anders met elkaar om: overal begint een groet of gesprek met ‘Hola, que tal?’ of ‘Hola, que pasa?’ Net als de Amerikanen doen: ‘Hey, what’s up?’ Zelfs aan de telefoon om een reservering te maken. En groeten altijd met kussen. In Nederland ben ik dat gewoon niet gewend. Je roept gewoon ‘hoi’ en doet een ‘high five’ of zo, haha. Misschien minder warm en wat oppervlakkig, maar ook wel chill en niet zo ‘fake’. Want zeg nou eerlijk: ben je echt geïnteresseerd hoe het met de Callcenter mevrouw gaat?