Madrid, 4 augustus

Zo, dat was me een avondje en een ochtendje… Gisteren vertrok ik om zes uur met de ‘Soci Bus’ vanuit Cordoba naar Madrid; de beste reis van m’n leven: er waren weinig anderen in de bus, de bus was ontzettend ruim en comfortabel, er was internet, stopcontacten; ik heb gewoon heerlijk 5 uur lang muziek geluisterd, foto’s bekeken, onderstaand reisverslag geschreven en dingen uitgezocht voor m’n reis. Ik voelde me dichter bij huis dan ooit. De bus voelde al als thuis en ik had het gevoel straks in de buurt van Nederland uit te stappen in plaats van Madrid. Ik keek ontzettend ernaar uit om op een chille en rustige manier naar Nederland terug te keren: vliegen naar Brussel of zo en dan vanuit daar lekker chill met BlaBla naar Amsterdam en dan nog een dagje in Amsterdam blijven. Ik houd er nooit van na een lange reis/vakantie “ineens” weer thuis terug te zijn. Een beetje acclimatiseren eerst, is nice denk ik. Dit was serieus een van mijn beste momenten op deze reis. Maar toen gebeurde het “ondenkbare”… Beroofd! En hoe? Ik heb geen idee. Ik was op het metro station in Madrid en zou naar een ander metro station lopen. Een dikke man haalde me op de roltrappen in, waarna hij vervolgens boven mij bleef staan. Hij probeerde wat te zeggen, maar ik had gelijk al geen goed gevoel bij hem, dus bleef boven aan de roltrappen wachten. Toen bleef hij daar ook staan en kwamen er even later twee dames bij, dus ik dacht: ‘Oooh, vader met twee dochters,’ die me de weg gingen uitleggen. Maar ze deden er allemaal zo lang en moeilijk over, terwijl dat andere station vlakbij zou moeten zijn en tussendoor hoorde ik ook iets vallen. Even later loop ik richting waar het metro station zou moeten zijn, vraag ik een vrouw op een terrasje nog een keer voor de zekerheid, die vervolgens zegt dat het de andere kant op is… Dat moment besluit ik gewoon terug naar het metro station te gaan. Geen goed gevoel bij deze plek. En dat moment loop ik ook tegen de dikke man aan die ineens met míjn portemonnee in zíjn hand komt aanzetten. Ik ben verbaasd; het eerste wat ik zeg, is: ‘Muchas Gracias!!’ Maar dan realiseer ik me, dat er geen mogelijkheid is dat die portemonnee uit mijn tasje is gevallen en besef dan dat deze klootzak me gewoon beroofd heeft, maar vervolgens wel ‘zo aardig’ (hij had waarschijnlijk niet verwacht dat ik terug zou komen en voelde nattigheid, maar ik had helmaal nog niet door dat m’n portemonnee weg was) is mijn portemonnee terug te geven. Ik check gelijk de binnenkant: pas & id zitten erin; 100-150 euro en een beetje kleingeld is eruit. Ook ontdek ik de volgende ochtend dat m’n zonnebril gejat is. Ik wil de man bestormen, verrot schelden, in elkaar slaan, maar wat kan ik? Wat heb ik te bewijzen? Ik probeer nog wat, maar het heeft geen zin, dus loop dan zonder nog iets te zeggen bij hem weg. Terug in het metro station barst ik in huilen uit als een medewerker van het station bij me langskomt om te vragen of ik de weg had kunnen vinden. Twee minuten later hoor ik: ‘Praat je ook Nederlands?’ achter me; het zijn de twee jongens van Cordoba die ook met de bus naar Madrid gingen en ik nog uitgezwaaid had; ze hadden 2 uur vertraging. Super toevallig! Maar de feeling om me daar over op te winden (in goede zin) is er nu niet, door deze hele kut ervaring. De weg naar het hostel blijf ik me naar voelen en de volgende ochtend ook. Het slechte gevoel dat ik vanaf begin al bij de man had en het “onbekende”: hoe heeft het kunnen gebeuren?? Natuurlijk had het veel erger kunnen zijn: pas & id ook gejat, verkracht of 150 euro gejat terwijl ik een arme sloeber was. Dat is allemaal niet waar, maar toch is het een vreselijke nare ervaring. De volgende ochtend wil ik dan ook gelijk een ticket naar huis boeken. Ik ben mega blij als ik éen voor de volgende avond vanaf Madrid vind. Maar als mijn vader hem wil boeken, is die weg. Ik ben even zó klaar met alles. Scheld alles helemaal verrot, jank; ik wil gewoon weg hier! Uiteindelijk vind ik dat éen voor de volgende avond vanuit Sevilla. Kost al met al meer geld, bovenop dat ik al dat geld verloren ben, maar goed. Maar proberen bij neer te leggen nu en vooruit kijken… Het einde van deze reis is nabij: over ruim een dag zit ik in Amsterdam!

Tot gauw xxx